Bazı cümleler insanın içinde yankılanır ya, bu başlık da öyle düştü aklıma bir sabah: “Şimdiki ilişkiler kağıttan gemi”
Zarif, naif ama ilk yağmurda dağılan, ilk dalgada batan…
İlişkilerin içine baktığımda – hem çevremde gördüklerimde hem de kendi yaşantımda – giderek daha kırılgan hale geldiğimizi fark ediyorum. Sevmenin, bağ kurmanın, kalmanın ağır geldiği bir çağdayız sanki. Bir göz temasıyla başlıyoruz, üç mesaj sonra hayal kuruyoruz, beşinci günün sonunda “olmuyor” deyip çekip gidiyoruz. Ne oldu bize?
Eskiden insanlar birbirine sabrederdi; şimdiyse tahammül değil, beklenti büyüyor. En küçük anlaşmazlıkta “haklılık” öne geçiyor, “empati” ise sessizce arka sıraya çekiliyor. İnsanlar artık anlamaya değil, haklı çıkmaya çalışıyor. İşte bu yüzden ilişkiler de dayanmıyor. Çünkü kağıttan yapılmış gemiler gibi… Güzelliği var ama dayanıklılığı yok.
Biraz rüzgar esecek – yani biri biraz soğuk davranacak, bir gün cevap geç gelecek ya da birkaç kelime yanlış anlaşılacak – hop, gemi su almaya başlıyor. Sonra “zaten baştan belliydi” diyerek kaçıyoruz.
Oysa sevgi dediğimiz şey, sadece pembe anlarda değil; yanlış anlaşmalarda, suskunluklarda, kırgınlıklarda da kendini belli eder.
Birbirini anlamaya çalışan iki insan varsa, o ilişki batmaz ama sadece keyifli zamanlar paylaşmaksa hedefimiz, o zaman her ilişki zaten bir kağıttan gemidir: suya bırakıldığı an, batacağı kesindir.
İşte bu yüzden diyorum ki; Artık gemilerimizi sağlam malzemeden yapalım. Biraz anlayış, biraz sabır, biraz içtenlik… En önemlisi ise, dalga gelmeden kaçmak yerine, birlikte suyu nasıl geçeceğimizi konuşalım. Çünkü gerçek bir ilişki, fırtınada test edilir ve o testi geçen gemiler kolay kolay batmaz.
