İkili ilişkiler söz konusu olduğunda en çok karıştırılan duygulardan biri sevgidir. Daha doğrusu, sevgiyle karıştırılan başka bir şey: duygusal bağımlılık. Birini sevmekle, ona bağımlı hale gelmek arasında ince ama hayati bir çizgi vardır. Bu çizginin farkına varmak, sağlıklı ilişkiler kurmanın ilk adımıdır.
Sevgi, iki bireyin kendi benliğini koruyarak kurduğu bir bağdır. Sevilenin varlığı mutluluk verir, yokluğu ise hayatta kalmayı engellemez. Sevgi, karşılıklı anlayış, saygı ve bireysel alanlara duyulan özenle beslenir. İçinde özgürlük barındırır.
Bağımlılık ise farklı bir yerdedir. Genellikle çocuklukta karşılanmamış ihtiyaçların yetişkinlikte bir başkası üzerinden tamamlanmaya çalışılmasıyla ortaya çıkar. Bağımlı ilişkilerde birey kendi kararlarını almakta zorlanır, karşısındakine teslim olur. “Sensiz yaşayamam” fikri ilişkide baskın hale gelir. Kıskançlık, kontrol etme arzusu, ayrılık korkusu ve duygusal yıpranma; bağımlı ilişkinin en belirgin işaretleridir.
Peki, ilişkimizin içinde sevgi mi var yoksa bağımlılık mı? Bunun yanıtı, bazı temel sorularla bulunabilir:
- Onun yokluğunda kendimi eksik mi hissediyorum, yoksa sadece özlüyor muyum?
- Hayatımın merkezi o mu, ben mi?
- Kararlarımı onun onayına muhtaç olmadan alabiliyor muyum?
- Kendi sınırlarımı koruyabiliyor muyum?
Unutulmamalıdır ki, sağlıklı bir ilişki iki bireyin birbirine tutunmadan, yan yana yürüyebilmesidir. Sevgi bağ kurar ama boğmaz. Bağımlılık ise bağ değil, bağlanmadır; çoğu zaman da kopamamakla, kaybolmakla sonuçlanır.
Kendi duygularınıza dürüstçe bakın. Seviyor musunuz, yoksa tutunuyor musunuz?
