Hazırız…
Desteklenmeye, takdir edilmeye, belki de hiçbirine değil sadece sımsıcak bir sarılışa. Bugün sadece doğuranların değil; kalbiyle annelik edenlerin günü. Evlat kokusunu bilmeyen ama sevgiyi yüreğinde taşıyanların, çocuğu olmayana da, kendini büyütmek zorunda kalana dair parça anne düşer bugün.
Kimseye benzemez ki bir anne. Anne dediğin yapı korkusuzdur, söz konusu evladıysa babayı bile yer. Ne sessizliğinde yenilgi vardır, ne feryadında gösteriş…
Anne, dünyanın en güçlü kelimesidir; içi dolu en güçlü kelimesi, çünkü sadece kan bağı değil, ruh bağı kurar. Çünkü annelik, “önce ben” değil, “önce o” diyebilmektir.
Ama unutulmasın:
Bu kutsallık, sömürüye açık bir alan değildir. Duygusal baskının, vicdan zorbalığının örtüsüne dönüşmemelidir. Anne olmak, çocuğun sırtına “ben senin için her şeyi yaptım” yükünü bindirmek değil; o çocuğun kendi ayakları üzerinde durmasını seyrederken gurur duymaktır. Anne olmak; bir ünvan değil, bir varoluş biçimidir.
Bazen bir baba yapar anneliği, bazen bir öğretmen, bir abla, bir komşu kadın… Ve bazen bir kadın kendi içindeki çocuğu sarar, kendine annelik eder. Annelik; kadına değil, yüreğe yazılmış bir görevdir. Ve evet tüm mesele de budur zaten. Ve bil ki, sevgiyle kurulan hiçbir bağ, manasından geri kalmaz.
Bugün, yüreğiyle büyüten tüm annelere, anne olmuş ya da olmamış, bir çocuğa bir canlıya iyi gelmiş her ruha… Susmuş annelere, içindeki sesi duymayı seçenlere ve kendini yeniden var etmeye çalışanlara… Hangi rolde olursak olalım… İyileştiren, seven, kollayan yanlarımız hep yaşasın.
Sevgiyle, şefkatle, umutla eğiliyorum önünüzde.
Anneler Gününüz Kutlu Olsun!
